Ostatnie napięcie sytuacji na linii Izrael-Palestyna spotkało się ze zdecydowaną reakcją Turcji rządzonej przez Prezydenta Erdoğana.
Ofensywa dyplomatyczna związana była z koordynacją wspólnego stanowiska państw muzułmańskich w sprawie solidarności z narodem palestyńskim znajdującym się pod zmasowanym atakiem sił izraelskich.
Proislamski kurs AKP
W swojej najnowszej historii Turcja nie stanowiła głównego rywala dla Izraela, podczas rządów wojskowych, zmiany w relacjach tych państw zaszły wraz z dojściem do władzy partii AKP w 2002 roku oraz zmian w dyplomacji Ankary. AKP jako ugrupowanie polityczne prezentujące orientację proislamską, zrywającą z tradycją laicyzacji państwa zapoczątkowaną przez Atatürka.
AKP, która w początkach swojego rządzenia wydawała się partia podobna do europejskich ugrupowań chadeckich w wersji islamskiej, co dawało nadzieję na skuteczne przeprowadzenie procesu integracji europejskiej z Ankarą. Jednakże na skutek załamania procesu integracji europejskiej, Turcja poszukiwała nowego kierunku geopolitycznego, który pod rządami Erdoğana zmierza do tradycji neo-osmańskich budowy jedności świata Islamu pod przywództwem Turcji.
Cel tureckiej ofensywy dyplomatycznej
Konflikt izraelsko-palestyński stanowił dla dyplomacji tureckiej szansę wykazania się. Ankara chce budować swoją pozycję wśród Palestyńczyków jako główna siła, która dba o ich interesy. Dla społeczności muzułmańskiej na świecie obrona interesów Palestyńczyków na terytoriach administrowanych przez Izrael jest ważnym elementem wspólnej tożsamości. Zaostrzenie się walk pomiędzy Palestyńczykami a Izraelem powoduje reakcję Muzułmanów, w państwach Bliskiego Wschodu.
Turcja natomiast chce te emocje i wsparcie dla Palestyny wykorzystać do własnych celów politycznych. W celu budowy szerokiej koalicji po ostatnim natężeniu się konfliktu palestyńsko-izraelskiego Erdoğan podjął się rozmów z przywódcami Kirgistanu, Afganistanu oraz Iraku w celu przedstawienia wspólnego stanowiska sprzeciwiającego się działaniom Izraela.
Erdoğan „gra na wielu fortepianach”
Turcja pod rządami Erdoğana prowadzi politykę wielowektorową, sytuując swoje interesy w centrum zainteresowania. Wroga postawa Ankary wobec Izraela nie wyklucza np. współpracy militarnej w uzbrajaniu armii Azerbejdżanu, który zakończył zwycięską wojnę jesienią 2020 roku o Górski Karabach wykorzystując nowoczesną broń pochodzącą zarówno z Turcji jak i Izraela. Można założyć, że deklaracje Erdoğana służą głównie budowie pozycji lidera „Świata Islamskiego” a nie są wymierzone bezpośrednio w Izrael.
