W XII stuleciu Węgry znajdowały się w okresie szybkiego rozwoju. Węgry nie przypominały już w niczym państwa koczowników, którzy z impetem najeżdżali wszystkich swoich sąsiadów i stronili od rozwoju złożonych i charakterystycznych dla społeczności osiadłych struktur administracyjnych. Już Stefan I (997-1038) przyjął chrzest i przejmował od zachodniego Cesarstwa wzorce administracyjne i organizacyjne. Duży wpływ na rozwój monarchii węgierskiej miało także wpływ Cesarstwo Bizantyjskie, z którego Węgrzy czerpali wzorce kulturowe związane z sakralizacją władcy i jego rolą w państwie. Sam panujący stał się w XII wieku wielkim posiadaczem ziemskim, którego wpływy odciskały piętno na wszystkich rodach arystokratycznych. Węgry prowadziły ekspansję terytorialną w kierunku wybrzeży morskich przez Chorwację i w kierunku Rusi, co zapewniało stały dopływ gotówki, potęgowany jeszcze przez sprawnie działające kopalnie srebra. Śmierć króla Bélli II 13 II 1141 roku i przejecie po nim władzy przez Gézę II odbyło się bez większych perturbacji. Państwo było coraz mocniej scentralizowane i dlatego chwila śmierci starego władcy związana z sukcesją władzy, tak newralgiczna dla wszystkich młodych średniowiecznych państw przebiegła bez problemów, choć niecny plan przejęcia tronu po zmarłym miał wygnany w czasach Bélli arystokrata Borys Kalamanos.
Géza II
Nowy król Węgier i Chorwacji był małoletni w chwili śmierci ojca. Pierwsze lata panowania upłynęły młodemu władcy pod znakiem kurateli sprawowanej przez jego matkę Helenę – pochodząca z Serbii arystokratkę i jej brata Belosza. Koronacja Gézy II odbyła się trzy dni po śmierci jego ojca – 16 II 1141 roku.
Krzyżowcy i wielka polityka
Za sprawą maszerującej latem 1147 roku, w kierunku Bliskiego Wschodu, krzyżowej wyprawy europejskiego rycerstwa Węgry stały się świadkiem wielkiej dyplomatycznej gry prowadzonej między europejskimi mocarstwami. Ludwik VII (1131 – 1180), który przybył wraz z wojskiem francuskim na Węgry krótko po rycerstwie niemieckim starał się wciągnąć młodego, węgierskiego władcę w grę przeciwko dobrze współpracującym: królowi niemieckiemu Konradowi III (1138 – 1152) i Manuelowi I z dynastii Komnenów (1143 – 1180). Komnenowie zapewnili sprawny przemarsz zachodnich wojsk przez zimie bizantyjskie i jednocześnie dbali, by nie prowadziły one grabieżczej polityki wobec poddanych Cesarstwa. Choć do konfrontacji miedzy Węgrami a Konstantynopolem w czasie tej krucjaty nie doszło to zainteresowanie Gézy sojuszem z zachodnimi monarchami przeciwko Manuelowi nie uszło uwadze Cesarskiej dyplomacji. Rywalizacja na Bałkanach między Gézą a Manuelem miała w przyszłości zaowocować krwawym starciem na polach pod Sirmium…
