
Kartka z kalendarza. 1 VII 69 – Legiony obwołują Wespazjana cesarzem
Śmierć ostatniego z przedstawicieli dynastii julijsko – klaudyjskiej – Nerona spowodowała zamęt w Cesarstwie Rzymskim. Pojawiało się wiele pytań o sposób wyboru nowego władcy i tego komu powierzyć cesarski diadem. Nie było to proste ponieważ do rywalizacji o tron stanęło kilku pretendentów o niezwykle bogatych życiorysach. Wespazjan w przeciwieństwie do starego Galby, odznaczał się głównie na polu wojskowym. Był powszechnie znany z okresu walk w Brytanii z czasów panowania cesarza Klaudiusza. Jego renoma jako wojskowego sprawiła, że Neron wyznaczył go do pacyfikacji powstania w Judei w 66 roku. Wespazjan długo walczył z żydowskimi powstańcami i miał dobrą orientację w sprawach bliskowschodnich. Gdy 1 lipca 69 roku, podczas pobytu w Aleksandrii, jego żołnierze okrzyknęli go cesarzem, Wespazjan stanął do walki o rzymski tron.
Burzliwe lata sześćdziesiąte
Lata sześćdziesiąte w Cesarstwie to czas nie tylko gospodarczej prosperity, ale także wzmacniania granic zewnętrznych. Po śmierci Nerona tron przechwycił stary senator, namiestnik jednej z hiszpańskich prowincji – Galba. Po jego śmierci w zamachu w styczniu 69 roku do władzy doszedł Marek Salwiusz Oton inny namiestnik z Półwyspu Iberyjskiego. Był on zazdrosny o względy Galby. Myślał, że to właśnie jego Galba mianuje na swojego następcę. Oton zawiązał więc spisek i wyeliminował Galbę. Zdobyta w zamachu władza nie trwała jednak długo. Wkrótce wojska cesarza Otona zostały rozbite przez armię Witeliusza wodza wojsk z Germanii. Zwycięstwo Witeliusza miało miejsce nad rzeką Pad 19 kwietnia 69. Od tej daty liczy się panowanie Witeliusza. Wszystko to działo się w cieniu trwających w Palestynie zamieszek.
Początek rządów
Powstanie w Judei było nie na rękę Cesarstwu, które raptem kilka lat wcześniej doprowadziło do unormowania sytuacji z irańskimi Arsacydami. Cesarskie elity odczytywały każde zamieszanie w pobliżu granicy z ziemiami Partów za doskonały casus belli dla tej potężnej dynastii. Sukces Witeliusza i jego panowanie nie zostało uznane przez wojska stacjonujące na Bliskim Wschodzie, które były przyzwyczajone do swojego wodza Wespazjana. Z tego powodu w Aleksandrii wybuchł bunt, który wyniósł do władzy wojskowego. Przed wodzem była jednak jeszcze długa droga do tronu…