Ostatni z dynastii Sewerów – Aleksander zasiadł na tronie cesarskim 11 marca 222 roku. Jego panowanie naznaczone było piętnem narastającej presji na granice Rzymu. Do wielkich przemian doszło na terenie całego geopolitycznego otoczenia Cesarstwa. W Europie na granice nacierali przybywający z północy Germanie. Zaczynały się ich wielkie migracje spowodowane zmianami klimatycznymi i presją ludów koczowniczych z głębi kontynentu. Na Bliskim Wschodzie sytuacja była jeszcze bardziej skomplikowana. Cesarstwo było zmuszone do walki z nowym niezwykle niebezpiecznym wrogiem. Znane już Rzymianom od wieków państwo Partów zostało zastąpione przez bardzo dynamiczną monarchię zarządzoną przez nową dynastię – Sasanidów. W walkach z ich pierwszym władcą zdobywał swoje wojskowe szlify Aleksander. Coraz większy wpływ armii na życie publiczne w Cesarstwie znalazł finał w tragicznej śmierci Aleksandra. Było to ponure preludium okresu chaosu i napięć wewnętrznych jakie czekały na Imperium Romanum w III stuleciu po Chrystusie.
Koniec cesarza kapłana
Po prawie czteroletnim panowaniu ekscentrycznego, i prawdopodobnie chorego umysłowo Heliogabala, państwo potrzebowało szybkiej odmiany i stabilizacji. Szansą na taki obrót sytuacji miało być zarekomendowanie do tronu kolejnego z rodu Sewerów – Aleksandra, który by uniknąć problemów znanych już z zachowania Heliogabala, pozostawał pod silną kuratelą matki Julii Mamei. Bez wątpienia jednej z najpotężniejszych kobiet z dynastii seweriańskiej. Heliogabal zanim został zamordowany zdążył wprowadzić niezwykle kontrowersyjny kult boga słońca Baala. Namówiony przez babkę zaadoptował swojego kuzyna Aleksandra. Gdy 11 marca 222 roku Heliogabal zginął z ręki zamachowców państwo nie pozostało bez przywódcy.
Aleksander na Bliskim Wschodzie
W tym czasie w Iranie doszło do wojny domowej między starą dynastią panującą – partyjskimi Arsacydami, a klanem z Farsu Sasanidami. Przywódca tych ostatnich – Ardaszir rozpoczął swoje rządy po zwycięstwie nad Partami na Równinie Hormizdagan 24 IV 224 roku. Od chwili objęcia tronu starał się zjednoczyć pod swoim berłem wszystkie państwa wchodzące w skład świata irańskiego, a w tym także, monarchie Kaukazu od dawna pozostające w orbicie zainteresowania Rzymu. Ponadto Ardaszir dążył do przejęcia kontroli nad państwami – miastami pilnującymi karawanowego handlu w Mezopotamii. Miasta te gwarantowały wielkie zyski. Konflikt miedzy Ardaszirem a królem Armenii Chosroesem, który pochodził z dynastii Arsacydów przez stał się swego rodzaju zapowiedzią dalszych relacji między tymi państwami. Arsacydzi szukali oparcia w Rzymie. Aleksander, który jak twierdzi Herodian, zachęcał Ardaszira do pokojowego współżycia obu imperiów był zmuszony do wojny na Bliskim Wschodzie. Podzieli swoje armie na trzy części, które miały realizować zadania operacyjne na kilku kierunkach i zniszczyć imperium wroga. Aleksander chciał pójść w ślady swego wielkiego imiennika ze starożytnej Macedonii…
