W XII wieku toczyła się w Rzeszy zawzięta rywalizacja między dwoma potężnymi rodami arystokratycznymi: Welfami i Hohenstaufami. Ci ostatni starali się umocnić swoja pozycję poprzez pielęgnowanie swojego zaangażowania w funkcjonowanie Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Ich przedstawiciele panowali na tronie odrodzonego imperium rozdając karty. W cieniu tej rywalizacji toczyła się też rywalizacji zależnych od nich rodzin, które starały się być blisko imperialnych familii i chciały zdobyć dla siebie jak najlepsze władztwa. Patron nie zawsze mógł jednak zapewnić klientowi to czego on sam oczekiwał i często nakierowywał tylko uwagę petenta na pewne tereny. Albrecht Niedźwiedź, znany w Polsce także jako Albert I Brandenburski, utworzył własne silne państwo na terenach dawniej należących do Marchii Północnej i ziem Słowian połabskich.
Pochodzenie Alberta Niedźwiedzia
Albrech Niedźwiedź pochodził ze znakomitego arystokratycznego rodu, co już na starcie lokalizowało go dość wysoko na drabinie rodzinnych koligacji w granicach Rzeszy. Był synem Ottona zwanego Bogatym hrabiego Anhaltu w latach 1100 – 1123 i Eiliki córki Magnusa Bilingua księcia Saksonii. Ojciec Albrechta Otton jako pierwszy z ich rodu odniósł sukcesy w walce ze Słowianami. Zodobywał ich grody i regularnie najeżdżał ich ziemie.
Brenna czyli Branibór
Brenna była silnym słowiańskim ośrodkiem położonym nad brzegami Haweli. Istniała prawdopodobnie już od VIII wieku. Stanowiła punkt oporu Słowian najpierw przeciwko Karolingom, a później odrodzonemu Cesarstwu. W walkach o warowny gród po stronie cesarzy z dynastii saskiej stawali pierwsi Piastowie. Przez kilkadziesiąt lat w X wieku byłą też miejscem reakcji pogańskiej. Po zdobyciu jej przez Albrechta Niedźwiedzia stała się stolicą Marchii Brandenburskiej zwanej tej czasem Marchią Północną.
