Kartka z kalendarza. 12 II 881 – Karol III Otyły – cesarzem rzymskim
W historii odrodzonego na zachodzie, po 800 roku, Cesarstwa potomkowie Karola Wielkiego zapisali wspaniałą kartę dbając o rozwój olbrzymich terytoriów wchodzących w skład imperium Karolingów. Mimo złej opinii u swoich poddanych Karol III zwany Otyłym prowadził zrównoważoną politykę i dbał o rozwój państwa. Jego perypetie związane z próbą zalegalizowania nieślubnego syna nie przysporzyły mu szczególnej przychylności części duchowieństwa widzącego w nim nieskruszonego cudzołożnika. Nie radził sobie z problemami zewnętrznymi. Po wielu próbach ustabilizowania swojej pozycji ostatecznie abdykował, co pozwoliło na szybki wzrost sił linii Karolingów Francuskich.
Podziały imperium
Warto zwrócić uwagę, że zarówno dla Merowingów, jak i dla Karolingów, normalną praktyką władzy były podział państwa na mniejszej władztwa w zależności od ilości zdolnych do panowania następców. Praktyka podziału państwa znajdowała odbicie w podziale terytorium w 741 i 768 roku. Do takiego podziału z pewnością mogło dojść także w roku 814, ale ówczesna sytuacja nie sprzyjała takiemu rozwiązaniu. W 841 roku Lotar I przejął centralną część państwa Karola włącznie z Akwizgranem i niedużym lądowym połączeniem z Italią. Ludwik Niemiecki stworzył tak zwane państwo wschodniofrankijskie, a Karol II zwany Łysym państwo zachodniofrankijskie. Potomkiem Ludwika był Karol zwany Otyłym. Nie miał on łatwego zadania. Czekało go, bowiem trudne wyzwanie – próba scentralizowania imperium po okresie podziału na trzy części, w których z biegiem czasu powykształcały się odrębne struktury administracji.
Cesarz z konieczności
Gdy w 876 roku zmarł Ludwik Niemiecki Karol otrzymał południowo – zachodnią część dzisiejszych Niemiec. Wkrótce umarli dwaj bracia Karola, z którymi ten współrządził państwem wschodniofrankijskim. Karol Dopiero śmierci cesarza Karola II Łysego otrzymał od papieża koronę cesarską. W miarę jak umierali przedstawiciele dynastii z zachodu (z obszarów dzisiejszej Francji) Karol przejmował kontrolę nad kolejnymi obszarami państwa. W 884 roku rządził w przybliżeniu całym terytorium, nad którym wcześniej panował Karol Wielki. Karol został źle zapamiętany przez mieszkańców części zachodniej, ponieważ nie potrafił skutecznie odpierać ataków wikingów, a gdy przybył na odsiecz oblężonemu Paryżowi zamiast rozbić siły oblegających zdecydował się na wypłacenie im okupu. Nie miał potomstwa z legalnej żony. Dlatego starał się o zalegalizowanie swojego bękarta – Bernarda pozyskał nawet do swego pomysłu papieża Hadriana III, ale ten swym przedwczesnym zgonem uniemożliwił finalizację tego planu. Ostatecznie Karol adoptował syna znakomitego arystokraty z Prowansji o imieniu Ludwik. W miarę jak rosło niezadowolenie z jego rządów tracił poparcie i finalnie został zmuszony przez arystokrację do abdykacji. Zmarł kilka miesięcy później.
