Powstałe 13 marca 1852 roku Księstwo Czarnogóry było enklawą słowiańskiej wolności na Bałkanach znajdujących się w osmańskiej niewoli. W chwili powstania liczyło niespełna pięć tysięcy kilometrów kwadratowych powierzchni. Księstwo Czarnogóry funkcjonowało do 28 sierpnia 1910 roku, kiedy to przekształciło się w królestwo. Pierwszym księciem malutkiego państewka był książę Daniel I panujący w latach 1852 – 1860. Czarnogóra była ważnym punktem oporu przeciwko Imperium Osmańskiemu na Bałkanach, aktywnie wspierała ruchy niepodległościowe w regionie i rosyjską politykę wymierzoną w sułtański Konstantynopol. Po przekształceniu w królestwo dalej aktywnie działała przeciwko Osmanom i przystąpiła do I Wojny Światowej po stronie Ententy.
Księstwo świeckie
Księstwo powstało na terenach zarządzanych wcześniej przez władykę Daniela II. 13 marca 1852 roku dotychczasowy władyka objął rządy, jako niezależny książę Daniel I Petrowić. Dla osmańskiego Konstantynopola było to stanowczo zbyt wiele. Sułtanowie mogli tolerować quasi niezależne terytorium, nawet, gdy popierało poczynania Austrii i Rosji, ale nie niepodległe księstwo. Z tego powodu dla podkreślenia swojej niezależności Czarnogóra szybko rozpoczęła formowanie swoich oddziałów zbrojnych. Daniel wspierał walki w Hercegowinie, które toczyły się w latach 1855 – 1858. Turcy chcieli za wszelką cenę zniszczyć jego państwo. Starszy brat Daniela – Mirko zebrał armię liczącą osiem tysięcy ludzi. Gdy młodziutkiej niepodległości Czarnogórców zagroziły wojska tureckie Mirko pobił je w bitwie pod Grochowaczem 1 maja 1858 roku. Niepodległość od Turcji nie była by możliwa gdyby nie fakt manifestacji wojskowej, jaką u wybrzeży Czarnogóry urządziły okręty flot mocarstw zachodnich, co skutecznie zniechęciło Turków do dalszej eskalacji. Mocarstwa wymusiły pokój na Turkach. Osmanowie oficjalnie uznali niepodległość Czarnogóry dopiero 31 lipca 1861 roku.
Sukcesja
Po tragicznej śmierci Daniela I władzę nad Czarnogórą przejął jego kuzyn Mikołaj I, który walnie przyczynił się do rozwoju ruchów niepodległościowych na Bałkanach. W czasie jego panowania Czarnogóra wspierała zbrojnie powstanie Serbów w Hercegowinie w latach 1875 – 1878 i z sukcesami walczyła przeciwko Imperium Osmańskiemu w czasie trwania wojny rosyjsko-tureckiej z lat 1876 – 1878.
