Bazyli II panujący wraz ze swoim bratem Konstantynem VIII niezwykle skutecznie radził sobie ze wszystkimi zagrożeniami zewnętrznymi i wewnętrznymi. Wszelkie próby uzurpowania sobie władzy wśród przedstawicieli stołecznych elit skutecznie wyłapywał i niszczył Konstantyn bawiący ciągle w stolicy. Niektórych wypadków nie byli w stanie przewidzieć jednak nawet ci niezwykle zgrani bracia. Przeciwko ich rządom wypowiedział się zdolny dowódca wojsk bizantyjskich z Italii, który przejął kontrolę nad Azją Mniejszą – Bardas Fokas. Wojna domowa trwała w imperium od 987 do 989 roku. By odciąć stolicę od dostaw żywności Bardas postanowił zdobyć twierdzę Abydos położoną blisko Hellespontu. Bazyli i Konstantyn z powodzeniem skorzystali z oddziałów Waregów przysłanych przez księcia Rusi Włodzimierza I i wyruszyli by stawić czoło uzurpatorowi.
Dwóch Bardasów
Przeciwko rosnącej pozycji Bazylego i jego reformatorskim zapędom wypowiadała się jednogłośnie arystokracja z obu krańcowych prowincji Cesarstwa – Italii i Azji Mniejszej. Reprezentujący interesy lokalnych możnych – odpowiednio – Bardas Fokas z zachodu i Bardas Skleros ze wschodu podburzali innych. W 988 roku Fokas uzyskał dominację wśród wojsk rebeliantów, odsunął Sklerosa na bok, i szykował się do rozprawy z Bazylim i jego bratem. Nim doszło do najgorszego Bazyli poprosił o pomoc Włodzimierza – kijowskiego księcia, by ten przysłał mu oddziały bitnych wareskich wojowników.
Pod Abydos
Obie armie obserwowały się przez kilka gorących dni kwietnia 989 roku. Do starcia doszło dopiero 13 kwietnia. Do starcia dążył Bardas obawiając się, że im dłużej będzie czekać z rozprawą z cesarskimi braćmi, tym dłużej będą oni rosnąć w siłę. Nie znamy dokładnego opisu bitwy. Pewne jest natomiast, że Bardas podczas szarży na pozycje cesarskie chciał zabić obu władców. Nie udało mu się to jednak i zanim dotarł przed oblicza Bazylego i Konstantyna VIII padł martwy. Śmierć wodza osłabiła siły rebeliantów, co w efekcie doprowadziło do rozpierzchnięcia się większości sił buntowników. Głowa Bardasa stała się podarkiem dla obu zwycięskich cesarzy, a resztki jego armii zostały zniszczone w ciągu kilku najbliższych miesięcy. Bitwa jest także uznawana za początek kariery wojsk wareskich w służbie Cesarstwa. Wareskie wojska Włodzimierza miały się odznaczyć szczególnym męstwem i zachwycony ich bitnością Bazyli trzymał przy sobie oddziały gwardii wareskiej, które walczyły przy boku cesarza w wielu bitwach i kampaniach. Do rozprawy ze Sklerosem miało dopiero dojść…
