Kolejne fale migracji z Azji Środkowej i Wschodniej od wielu stuleci terroryzowały osiadłe społeczności zewnętrznych rubieży Eurazji. Hunowie, Awarowie, Pieczyngowie i Kumanowie trwale zapisali się na kartach kronik rozmaitych ludów i państw. Przybycie Turków Seldżuckich na Bliski Wschód zmieniło cały region.
Turcy z łatwością podbili Iran, Mezopotamię, zdobywając stolicę kalifów, Bagdad. Kalifat z potęgi politycznej zamienił się w potęgę religijną. Szybko też Turcy zadali potężne straty Cesarstwu Bizantyjskiemu uderzając w Azję Mniejszą. Znakomity przywódca imperium Roman IV (1068 – 1071) poniósł straszliwą klęskę pod Mantzikert 19 VIII 1071 roku. Sama Jerozolima wpadła pod panowanie Seldżuków w 1077 roku. Przybycie Krzyżowców do Konstantynopola miało odwrócić bieg wydarzeń.
Od 1096 w stolicy Cesarstwa zbierali się nowi przybysze z zachodu, którzy chcieli wyprawić się do Ziemi Świętej. Książe Lotaryngii Godfryd z Bouillon, hrabia Rajmund z Tuluzy, brat króla Francji Hugo z Vermadois, brat króla Anglii i syn Wilhelma Zdobywcy Robert z Normandii oraz książę Normanów Boemund oraz cesarz Aleksy I wspólnie postanowili wyruszyć przeciwko muzułmanom. Dla Krzyżowców poza aspektem duchowym ważna była chęć wzbogacenia się i przygód, a dla Bizantyjczyków restauracji ich władztwa na terenach wyszarpanych im przez muzułmanów.
Krucjata
Krzyżowcy z sukcesem zdobyli Nikeę i po opanowaniu całej zachodniej części Azji Mniejszej ruszyli w kierunku Antiochii. Miasto zostało zdobyte 9 VI 1098 roku. Dały się wówczas odczuć spory między Krzyżowcami, a cesarzem Aleksym ponieważ miasto miało zgodnie z obietnicami krzyżowców wrócić pod panowanie bizantyjskie. Usadowili się tam i tak powstało pierwsze łacińskie (to znaczy zachodnie) księstwo na Bliski Wschodzie. Pozostali Krzyżowcy ruszyli na południe w celu odbicia Jerozolimy. Kolejne małe emiraty wzdłuż wybrzeża poddawały się ich woli i po pierwszych dniach czerwca stało się jasne, że Krzyżowcy staną pod murami Jerozolimy bez konieczności staczania walnej bitwy z muzułmanami.
W pierwszej połowie 1099 doszło do zmiany właścicieli miasta. Dotychczasowych Turków wypędzili egipscy Fatymidzi. Ta potężna dynastia muzułmańskich władców z Egiptu skutecznie przeciwstawiała się naporowi Turków i chciała też zająć pierwsze miejsce na podium w walce przeciwko przybyszom z Zachodu. Fatymidzkie przygotowanie miasta do obrony pozostawiało wiele do życzenia. Armie rycerzy z Europy rozpoczęły oblężenie miasta 7 VII. Krzyżowcy byli zbyt słabi, by całkowicie odciąć Jerozolimę, zajęli więc pozycje i przygotowywali się do krwawych walk. Obrońcy zniszczyli większość studni w okolicy więc oblegający cierpieli potworne pragnienie. Z biegiem czasu doszedł też głód. Krzyżowcy dokonali pierwszego szturmu na miasto już 13 VII, ale zakończy się on niepowodzeniem. Obrońcy utrzymali mury miasta dzięki umiejętnemu ostrzałowi z wież obronnych i słabemu przygotowaniu Krzyżowców.
Zdobycie Jerozolimy
Gdy Ci ostatni uderzyli na miasto ponownie 14 VII walki były niezwykle krwawe. Tym razem atakujący byli dobrze przygotowani. 15 VII z potężnej wierzy oblężniczej padał na obrońców grad strzał. Krzyżowcy wdarli się na mury miasta. Pierwszym z rycerzy, który dostał się na mury miał być rycerz Lethold z Tournai. Przerażeni obrońcy poddali się zdobywcom. Gotfryd, który dowodził ostrzałem muru wkroczył do Jerozolimy. Miasto zostało zdobyte, rozpoczęła się rzeź mieszkających w Jerozolimie muzułmanów i Żydów. Dane dotyczące zamordowanych są różne i wahają się, w zależności od źródeł i badaczy, od siedemdziesięciu do trzech tysięcy zamordowanych.
