Kartka z kalendarza. 16 maja – Heliogabal – cesarz ze Wschodu
Heliogabal ze względu na fizyczne podobieństwo był nazywany nieślubnym dzieckiem Karakali. Niezależnie jednak od tego, czy było to prawdą, był on wnukiem jednej z najambitniejszych kobiet z dynastii seweriańskiej – Juli Mezy. Rządy Heliogabala były wyraźnym sygnałem, powolnej, orientalizacji imperium i przyszłej jego ewolucji w kierunku Bizancjum. Wokół tej postaci narosło też wiele mitów związanych głównie z jej preferencjami seksualnymi, ale okoliczności, w jakich Heliogabal doszedł do władzy wskazują na narastające, coraz mocniejsze, zaangażowanie Rzymu w sprawy Bliskiego Wschodu.
Wojna na Wschodzie
Od 216 roku trwała wojna Rzymu i Partii. Partowie cofnęli się pod naporem Rzymian, ale cesarz Karakalla został zamordowany przez prefekta pretorianów Marka Opelliusza Makryna. Po śmierci Karakalli dla przejmującego władzę w warunkach frontowych Makryna było jasne, że jako człowiek o niskim pochodzeniu nie będzie dla senatorów osobą szczególnie pożądaną, dlatego kontynuował działania wojenne w Partii, aby uzyskać choć przychylność wojska. Jednak jego niepowodzenia w walkach z irańskimi Partami, którzy po początkowym szoku odparli atak rzymski spowodowały, że jego kariera na cesarskim tronie trwała tylko kilka miesięcy. Makryn zawiódł zaufanie armii ponosząc klęskę w bitwie, lub bitwach, z królem królów Artabanosem pod Nisibis w 217 roku. Kompromitację wojskowego cesarza wykorzystał czternastoletni wnuk Juli Mezy, który sprawował funkcję kapłana boga Baala w syryjskiej Emesie. Został obwołany cesarzem 16 V 218 roku prze III Legion. Wojna domowa, jaka rozgorzała między Heliogabalem a Makrynem przyniosła zamęt na cały rzymski Bliski Wschód. Makryn wysłał przeciwko pretendentowi do tronu prefekta pretorianów Ulpiusza Julianusa, którego arabska jazda mało, co nie zakończyła sprawy ambitnego nastolatka masakrując jego obóz. Oficer jednak zawahał się i odwołał swoich ludzi, przez co sam stracił życie.
Tryumf Heliogabala
Heliogabal rósł w siłę. Do decydującej bitwy między Rzymianami doszło w czerwcu 218 roku. Wojsko Heliogabala bliskie klęski ruszyło do kontrataku, a Makryn niejako sam skazał się na polityczny niebyt uciekając z pola bitwy. Został stracony w Kapadocji.
Dynastia Sewerów znowu zasiadła na tronie Rzymu i szybko odbudowywała swoją pozycję. Heliogabal tryumfalnie wkroczył do największego miasta regionu – Antiochii.
Podsumowanie
Tym sposobem rozpoczęły się rządy Marka Aureliusza Antonina zwanego potocznie przez Rzymian Heliogabalem, który jednak z powodu swoich seksualnych upodobań i problemów psychicznych nie cieszył się ani szacunkiem, ani uznaniem podanych.
Ogólną niechęć do orientalnego fanatyka i seksualnego maniaka podsycała także kierownicza rola kobiet z jego rodziny babki i matki, która była wodą na młyn dla rzymskiej mizoginii.
