W historii Czech przewijają się aspekty związane z ich uczestnictwem w szerszych projektach politycznych związanych z państwami naszego regionu. Takie inicjatywy w średniowieczu z powodzeniem konstruowali przedstawiciele niemieckiej dynastii luksemburskiej.
Zygmunt Luksemburski Z Bożej łaski cesarz rzymski, po wieki August, król Węgier, Czech, Dalmacji, Chorwacji, Ramy, Serbii, Galicji, Lodomerii, Kumanii i Bułgarii był tego znakomitym przykładem. 16 VIII 1419 roku po śmierci Wacława IV został królem Czech.
Jego panowanie przypada na trudny okres wojen husyckich, które zdeterminowały historię tego kraju na długie lata.
Pochodzenie
Dynastia luksemburska to ród panujący od 1247 roku w Luksemburgu. Ich polityka wyniosła rodzinę na sam szczyt. Luksemburgowie byli władcami Czech od 1310 r., Brandenburgii od 1373 r., Węgier od 1387 r. i, co niezwykle istotne, panowali też w Rzeszy jako królowie Niemiec i cesarze rzymscy.
Zygmunt Luksemburski, ostatni cesarz z tej dynastii, jest często opisywany jako znakomity przedstawiciel wszystkich cech swojej familii: ambitny i pełen zapału do działania, był jednocześnie skory do waśni i niepotrzebnych sporów.
Angażował rządzone przez siebie państwa w awantury, które niekoniecznie leżały w ich interesie. Czasem bywa chwalony przez historyków widzących w nim propagatora idei obrony chrześcijaństwa i niestrudzonego orędownika ruchu krucjatowego. Był synem cesarza Karola IV Luksemburskiego i jego żony Elżbiety Pomorskiej, wnuczki Kazimierza Wielkiego.
Zygmunt w Europie Środkowej
Panowanie Zygmunta na Węgrzech nie obfitowało w sukcesy. Węgrzy nie przepadali za władcą, który praktycznie nie przebywał na terenie ich kraju. Ponadto solidnie eksploatował zasoby Węgier wykorzystując ich położenie w strefie bezpośredniego zagrożenia ze strony Turcji. W Czechach również nie miał dobrej „prasy”, ponieważ walnie przyczynił się do spalenia na stosie Jana Husa, uważanego przez niziny społeczne za prawdziwego reformatora i ludowego przywódcę.
Do Pragi wkroczył w asyście oddziałów niemieckich i węgierskich co zostało bardzo źle odebrane. Po koronacji 28 VII w praskiej katedrze przebywał w stolicy Czech, którą musiał opuścić na skutek… ataku własnych poddanych.
Prascy mieszczanie zmusili króla do ucieczki, co spowodowało, że kolejne odsłony wojen husyckich obserwował z wyraźnym zainteresowaniem. Starał się powrócić do Czech, ale nie było to zadanie łatwe i udało mu się to dopiero po wielkiej bitwie pod Lipanami w 1434 roku.
