Stoczona między 16 i 23 maja 1915 roku bitwa między wojskami austro-węgierskimi a wojskami Romanowów w pobliżu wioski Konary zapisała się na stałe w pejzaż polskich bitew na drodze do upragnionej niepodległości. W kolejną rocznicę bitwy przypominamy przebieg tego starcia, które wpisało się w legendę o I Brygadzie Legionów. Bitwa toczyła się z dużą zaciętością aż zmordowane strony przeszły do działań pozycyjnych.
Początek bitwy
I Brygada Legionów Polskich dowodzona przez brygadiera Józefa Piłsudskiego stanęła do walki w liczbie ponad pięciu tysięcy żołnierzy. Wchodziła w skład austro-węgierskiej 4 Dywizji Piechoty. Jednostka włączyła się do walki już 16 maja 1915 roku kiedy to austrowęgierskie dowództwo nakazało Piłsudskiemu wsparcie będącego już w kontakcie z wrogiem pułku piechoty Brygadier wyznaczył do wykonania zadania 5 pułk piechoty wsparty baterią dział.
Uderzenie Polaków
Polscy żołnierze uderzyli na pozycje rosyjskiej 83 Dywizji Piechoty. Wyznaczony przez Piłsudskiego pułk wsparty ogniem dział uderzył w kierunku na Garbowice, Kaczyce i Swojków. Determinacja żołnierzy I Brygady zaskoczyła Rosjan. 16 maja żołnierze 5 pułku zakończyli z sukcesem posuwając się w kierunku Włostowa. Dzień później Polacy toczyli walki na froncie odpierając kontruderzenia Rosjan. Otrzymali rozkaz o odwrocie dopiero popołudniu 17 maja. Wieczorem ze względu na twardą postawę Rosjan dowództwo austrowęgierskiego II Korpusu dowodzonego przez generała Kirbacha zdecydowało o porozdzielaniu poszczególnych pułków I Brygady na różne odcinki frontu.
