Był siódmym dominikaninem i piątym Polakiem, który został wyniesiony na ołtarze przez Stolicę Apostolską. Przemierzył Polskę na piechotę działając na rzecz wykluczonych i ubogich. Dokonywał cudów jeszcze za życia propagując kult Matki Bożej. Choć ostatnie lata życia spędził w stołecznym Krakowie to przez wiele lat był znany głównie z działalności misyjnej wśród Prusów.
Wyniesienie na ołtarze
Od 1266 roku cuda realizowane za jego wstawiennictwem zapisywano w specjalnym dzienniku zwanym Liber miraculorum na potrzeby przyszłej kanonizacji. Droga św. Jacka na ołtarze nie była prosta. Pierwsze próby podejmowane były już w 1289 roku przez przeora klasztoru św. Trójcy w Krakowie. Jednak za każdym razem coś stawało na przeszkodzie w zakończeniu procesu kanonizacji. Śmierć króla lub papieża uniemożliwiała przeprowadzenie uroczystości.
Ponadto w połowie XIV wieku Europę pustoszyła też epidemia śmiercionośnej dżumy. Udało się dopiero u schyłku XVI wieku. Wtedy to dominikanin został kanonizowany przez biskupa Klemensa VIII (1592 – 1605) 17 kwietnia 1594 roku.
Atrybuty Jacka Odrowąża
W historii sztuki często jest przedstawiany w charakterystyczny sposób w habicie dominikanina i z monstrancją. Czasem trzymający figurę Matki Bożej. Rzadziej zdarza się, by św. Jacek trzymał w swoich rękach księgę, co jest związane z jego kaznodziejstwem. Jego atrybuty są więc dość oczywiste do rozpoznania i wpisują się w artystyczne sposoby przedstawiania świętych związanych z zakonami w XIII stuleciu.
W jego ikonografii, zwłaszcza w malarstwie włoskim, często pojawia się motyw przechodzenia po płaszczu przez rzekę lub ratowania chłopca przed utonięciem, co jest bezpośrednim nawiązaniem do legend związanych z jego działalnością za życia.
Podsumowanie
Jacek Odrowąż jest patronem Królestwa Polskiego, archidiecezji Katowickiej i diecezji opolskiej.
Jako twórca jest też patronem Polskiej Prowincji Zakonu Kaznodziejskiego. Szczególnym miejscem kultu jego osoby jest Bazylika Świętej Trójcy w Krakowie.
