XIX wiek to okres szybkiego rozwoju świadomości narodowej narodów wchodzących w skład środkowoeuropejskich wieloetnicznych monarchii – imperiów skupionych wokół autorytetów dynastii panujących. Było to stulecie w którym narody Bałkanów coraz to głośniej starały się przypominać o swojej odrębności od osmańskich panów. Zaangażowanie mocarstw europejskich, które widząc w rozkładzie Imperium Osmańskiego szansę dla siebie mocno wspierały poszczególne narody bałkańskie pozwalało zadać Osmanom druzgocący cios. 18 VII 1876 roku w bitwie na Vučji Do wojska słowiańskich powstańców rozbiły całkowicie armię turecką. Księstwo Czarnogóry, które udzieliło pomocy hercegowińskim powstańcom odniosło niebywały sukces, który pozwoli udowodnić mocarstwom Europy, że warto ich wspierać przeciwko sułtanom.
Mikołaj I
Mikołaj I Mikrović Petrović-Niegoš był księciem Czarnogóry w latach 1860 – 1910, a od 1910 roku był królem tego państwa, aż do 1918 roku. Ród Petroviciów od wielu stuleci słyną z walki przeciwko Osmanom, był też zasłużony w odzyskanie przez Czarnogórę niepodległości. Ambitna dynastia poszukiwała poparcia u wielu Europejskich państw przeciwko Turkom. Właśnie dzięki staraniom Petroviciów Austro-Węgry i Rosja uznały niepodległość kraju. Panował on spokojnie przy wsparciu silnej w Czarnogórze cerkwi. Gdy w 1876 w Hercegowinie wybuchło powstanie powstrzymywał swoich rodaków od wsparcia powstańców, jednak wreszcie uległ i przyłączył się do walk przeciwko Turcji.
Bitwa 18 VII
Mikołaj dzięki dobrze zorganizowanemu rozpoznaniu znał położenie wojsk Osmana Paszy – wodza Turków. Szybko rozstawił swoją artylerię tak aby mogła razić przeciwnika na długo przed zwarciem głównych sił obu stron. Szybko uderzył na prawe skrzydło Osmana by złamać jego szyki. Pasza część swojej artylerii przygotował do użytku na centralnej części płaskowyżu Vučji Do. Dowodzone przez Selima Paszę działa raziły nacierających Słowian, ale szybko okazało się, że po załamaniu prawego skrzydła wojsk Osmana i Selima wzgórze było łatwym łupem piechoty Mikołaja. Czarnogórcy i Hercegowińscy wymordowali obsługę dział i wzięli do niewoli wielu tureckich oficerów. Na wzgórzu dostał się do niewoli sam Osman Pasza. Reszta wojsk tureckich uciekła na południe. Nie udało się im zorganizować obrony.
Bilans
Księstwo Czarnogóry stało się jednym z liderów emancypacyjnych dążeń zniewolonych przez Osmanów narodów regionu. Mikołaj I na dłuższy czas uzyskał inicjatywę w walkach z Turkami. Armia walecznego księcia straciła zaledwie siedemdziesięciu poległych i ponad setkę rannych podczas gdy Turcy mieli stracić około czterech tysięcy ludzi.
