Po heroicznych sześćdziesięciu trzech dniach walk z niemieckim okupantem powstańcy skapitulowali. Wpływ na decyzję władz zbrojnego wystąpienia miało dalsze pogarszanie się sytuacji w mieście i tragiczne warunki ludności.
Brakowało żywności i lekarstw. Stopniowo pogarszała się także pogoda. Daremne było dalsze oczekiwanie na pomoc Sowietów, którzy wcześniej długo utrzymywali walczących w niepewności.
Powstanie zakończyło się wielkimi stratami strony polskiej. Poległo ponad piętnaście tysięcy żołnierzy i ponad dwieście tysięcy cywilów. Niemcy stracili natomiast około dziesięć tysięcy osób i sporo sprzętu. Powstanie przez dłuższy czas wiązało duże siły niemieckie na froncie wschodnim.
Warunki kapitulacji
Walki ustały 30 września 1944 roku po udaniu się przedstawicieli delegacji polskiej do siedziby Zelewskiego. W nocy z 2 na 3 października w Ożarowie przedstawiciele Komendy Głównej Armii Krajowej i Wehrmachtu podpisali „Układ o zaprzestaniu działań wojennych
w Warszawie”, co faktycznie zakończyło powstanie. Niemcy zgodzili się uznać prawa kombatanckie żołnierzy Armii Krajowej oraz nie stosować odpowiedzialności zbiorowej wobec ludności cywilnej.
Ponadto działacze podziemia mieli nie być represjonowani za wcześniejszą działalność antyniemiecką w wypadku wcześniejszego opuszczenia obozu jenieckiego. Wszyscy mieszkańcy Warszawy mieli zostać wysiedleni, zachowując przy tym prawo zabrania majątku ruchomego oraz kosztowności i tym podobnych.
Z miasta ruszyła wielka kawalkada cywilnych uchodźców. Ponad pół miliona mieszkańców zostało wypędzonych. Wielu trafiło na roboty w głąb Rzeszy. W kolejnych dniach do niewoli oddało się blisko piętnaście tysięcy polskich żołnierzy walczących w Warszawie, w tym komendant główny Armii Krajowej generał Tadeusz „Bór” Komorowski oraz inni generałowie i wyżsi oficerowie.
Los Warszawy
Niemcy zobowiązali się także oszczędzić pozostałe w mieście mienie publiczne i prywatne, ze szczególnym uwzględnieniem obiektów o dużej wartości historycznej albo kulturalnej. Było to jednak kłamstwo.
Już po opuszczeniu miasta przez ostatnich mieszkańców do stolicy weszły specjalne odziały zajmujące się wyburzaniem obiektów. Stolica została zamieniona w morze ruin. Tym samym wypełniono opętańczy plan Hitlera dotyczący zrównania Warszawy z ziemią. Wyburzanie trwało bezustannie, niemal do samego opuszczenia miasta przez Wehrmacht w styczniu 1945 roku.
