Pierwsza Republika Słowacka proklamowała swoją niepodległość 14 III 1939. Twój został uznany na arenie międzynarodowej przez dwadzieścia siedem państw w tym Wielką Brytanię, Francję, Niemcy i Polskę. Szybki kurs Słowacji na ścisłą współpracę z III Rzeszą stał się bardzo widoczny dla krajowych i zagranicznych obserwatorów już od lata 1939 roku, kiedy to państwo wzięło udział w przygotowaniach i inwazji Niemiec na Polskę.
Słowacja traktowana była przez Niemców, jako państwo „pokazowe”, które, od 1940, czyli od momentu zwycięstwa nad Francją miało zachęcać inne kraje Europy, w tym Europy Środkowej, do zacieśniania relacji z Berlinem.
Zaangażowanie Słowacji w wojnę przeciw Związkowi Sowieckiemu było wypadkową słowackiej ideologii i oczekiwań niemieckich.
Słowacy i ideologie
Państwo Słowackie posiadało ideologię w dużej mierze konstruowaną przez profesora uniwersytetu w Bratysławie Štefana Polakoviča. Opierała się ona na przywiązaniu do katolicyzmu i miłości do narodu. Niechęć do liberalizmu i niekontrolowanego przez państwo wolnego rynku szła w parze ze strachem i wrogością do komunizmu.
W słowackim systemie edukacji i oficjalnej państwowej propagandzie podkreślano nieszczęścia, jakie płynęły z komunizmu – głód i biedę. Często wracano też do informacji o potwornej klęsce głodu w Sowietach w latach trzydziestych. Odpowiedzią na zagrożenie komunizmem miał być w przyszłości narodowy socjalizm. Fundamentami słowackiej drogi do narodowego socjalizmu miały być: praca, dyscyplina, odwaga i bezinteresowność.
Słowacy na Froncie Wschodnim
Słowacja przystąpiła do wojny z Sowietami (wypowiedziała ją 23 VI 1941) niezbyt dobrze przygotowana pod względem technicznym. By sprostać wymogom szybkiej wojny na bezkresnych obszarach ZSRS, Słowacy zmobilizowali się do skompilowania sprzętu dla jednej jednostki zwanej Szybką Brygadą.
Operowali na terenie sowieckiej Ukrainy. Szybka Brygada walczyła w bitwie o Lipowiec. Marsz Słowaków przebiegał przez Berdyczów i Żytomierz aż do Kijowa. Mniejsze jednostki brały udział w „Barbarossie” pilnując infrastruktury komunikacyjnej i wyłapując sowieckich żołnierzy, którzy po rozbiciu ich jednostek próbowali tworzyć oddziały partyzanckie, albo przebijać się do wycofujących się oddziałów Armii Czerwonej. Z biegiem czasu rosły niemieckie oczekiwania wobec Słowacji. W sierpniu 1941 po dwóch miesiącach walk Szybka Brygada została odesłana na do kraju, a jej miejsce miały zająć nowe jednostki. W jej miejsce do Kijowa skierowano Pierwszą Dywizję, która brała udział w dalszych walkach przeciwko Sowietom.
