Bitwa ta przeszła do historii jako jedno z największych zwycięstw w historii bułgarskiego oręża.
Od chwili gdy Bułgarzy naciskani przez Chazarów opuścili swoje pierwotne siedziby nad Wołgą, z determinacją dążyli do osiedlenia się na terytoriach należących do Cesarstwa. Mimo nieprzychylnego stosunku do ich prośby o osiedlenie się za linią Dunaju, lud ten i tak zamieszkał w granicach imperium i szybko stworzył koczowniczą konfederację zarządzając lokalnymi plemionami słowiańskimi.
Na początku IX wieku Cesarstwo zamierzało definitywnie zniszczyć państwo bułgarskie. Olbrzymia wyprawa wojskowa zorganizowana przez cesarza Nicefora I wyruszyła w asyście dworzan i urzędników, aby trwale umocnić panowanie imperium na Bałkanach.
Przygotowania cesarskie
Przygotowania do wielkiej wyprawy zaczęły się pod koniec maja i trwały aż do lipca. Wojska Bizancjum były gotowe do działania 10 VII 811 roku. By zaniepokoić wojska bułgarskie i zarazem zataić rzeczywisty cel wyprawy, czyli stolicę Bułgarów – Pliskę, armie cesarskie pozorowały uderzenia w kilku miejscach na granicy.
Nicefor wyruszył 20 VII lipca i już 3 dni później świętował zwycięstwo w zdobytej stolicy wroga. Chan bułgarski Krum po serii porażek unikał dalszej walki, wyraźnie oczekując dogodnego momentu do uderzenia. Bułgarzy przygotowując się do ofensywy cesarza poprzegradzali doliny przebiegające przez góry potężnymi palisadami by uniemożliwić przemieszczanie się wrogim armiom. Ponieważ Bizantyjczycy nie dbali o prawidłowe rozpoznanie trasy przemarszu podczas pościgu za wojskami chana Kruma wpadli na jedną z takich przegród.
Finał
24 VII olbrzymia kolumna wojsk cesarskich natknęła się na przegrodę podczas przemarszu z Pliski w kierunku Serdiki. Zaniepokojony cesarz nakazał przygotowanie do noclegu i wystawienie straży. Dzień później wzmocniono fortyfikacje obozu szykując się do ewentualnego ataku Bułgarów. Część sił cesarskich wypuściła się za las okalający dolinę w celu splądrowania i wymordowania okolicznych bułgarskich osad. W tym czasie chan Krum zebrał pozostałe mu po klęsce w stolicy wojska, wezwał na pomoc żyjących jeszcze na Bałkanach Awarów i okoliczne plemiona słowiańskie.
Przygotowawszy armię zdecydował się 26 VII 811 na szturm na obóz. Atak był tak zaplanowany, że nastąpił bezpośrednio na część zamieszkaną przez urzędników i samego cesarza. Mimo straży rozstawionych na obrzeżach obozu zaskoczenie było całkowite. Bułgarzy wymordowali całe kierownictwo armii i zmasakrowali oddziały stacjonujące w dolinie. Losy samego cesarza są nieznane, zginął prawdopodobnie już w pierwszych minutach uderzenia. Uciekający żołnierze cesarscy tratowali się nawzajem próbując sforsować przylegający do obozu strumień i bagno wokół jego rozlewiska. Ci, którzy próbowali dalej przedzierać się na południowy wschód w kierunku Serdiki, natknęli się na palisadę zabezpieczającą wyjście z doliny i tam ponieśli śmierć. Pierwsi podczas próby sforsowania umocnienia, a drudzy po niezbyt dobrze zorganizowanej akcji podpalenia przeszkody. Krum tryumfował i na najbliższe lata stał się głównym wrogiem Cesarstwa.
