
Kartka z kalendarza. 28 IV 1131 – Bela II ślepy – królem Węgier i Chorwacji
Bela II zwany Ślepym był synem Almosa – księcia węgierskiego z dynastii Arpadów (889 – 1301). Ojciec Beli, od 1098 roku, zgłaszał swoje pretensje do tronu Węgier, do swojego brata króla Kolomana Uczonego (1095 – 1116), co sprowadziło na niego i na jego syna nieszczęście. Mściwy brat kazał go oślepić wraz z dziedzicem – z tego wynika przydomek późniejszego władcy: „Ślepy”.
Więzień stryja
Bela długo czekał na swój czas. W roku 1129 poślubił Helenę, córkę z serbskiego domu panującego, co było po myśli Konstantynopola, dążącego do stabilizacji na Bałkanach.
Krwawy start
Po śmierci Stefana II został koronowany na władcę Węgier 28 IV 1131 i zwołał zjazd możnych do Aradu, gdzie kazał stracić sześćdziesięciu ośmiu odpowiedzialnych za oślepienie jego i ojca. Krwawa zemsta Beli nie dawała szans na pokojowe przejecie władzy na Węgrzech. Wojna domowa stałą się okazją do rywalizacji między wspierającymi Belę II i, skupiającego opozycję arystokratyczną, Borysa Kolomanowicza. Na Węgrzech ścierały się wpływy austriackie i polskie. Rywalizacji na Węgrzech bacznie przyglądało się Bizancjum zainteresowane ograniczeniem wpływów Serbii i aspiracji Bułgarii, w czym miały pomóc dobre relacje z Węgrami.
Samodzielne rządy
Sytuacja rozstrzygnęła się 22 czerwca 1132 roku pod Sajó, gdzie Bela Ślepy rozbił konkurenta i wspierających go Austriaków. Stopniowo rozpoczął umacnianie wpływów węgierskich kosztem Wenecji i Serbii. Bela II sprowadził zwłoki swojego ojca z Cesarstwa Bizantyjskiego w 1138 roku symbolicznie, pośmiertnie honorując swojego rodzica. Zmarł 13 lutego 1141.