
Kartka z kalendarza. 29 III 1790 – Sojusz polsko-pruski
Na początku lat dziewięćdziesiątych XVIII wieku konstelacja międzynarodowa pozwoliła Warszawie na pierwsze od wielu lat próby prowadzenia samodzielnej polityki międzynarodowej. Rzeczpospolita znajdowała się w bezustannym klinczu ze względu na zbieżność celów polityki Prus i Rosji. Ponadto Rzeczpospolita była, w zasadzie nieprzerwanie, mimo desperackich prób, protektoratem Rosji od 1768 roku. Korzystna sytuacja Warszawy wynikała z uwikłania się Rosji w wyniszczającą wojnę z Imperium Osmańskim. Dobrą dla siebie sytuację wykorzystała także Szwecja, która zaatakowała Rosję na północy. Petersburg zaniepokojony złym rozwojem sytuacji na frontach oczekiwała od Rzeczpospolitej zwiększenia ilości wojska, co nie szło w parze z oczekiwaniami Prus. Hohenzollernowie postanowili, więc zagrać inaczej…
Sejm
Podczas obrad Sejmu 13 października 1788 roku przedstawiciel Prus Ludwig Heinrich Buchholtz wystąpił z nieoczekiwaną propozycją. Zwracał uwagę na niebezpieczeństwa związane z pogłębianiem współpracy Warszawy z Petersburgiem i zaproponował sojusz militarny połączony z gwarancjami Prus dla Rzeczpospolitej. Wzbudziło to olbrzymie nadzieje obozu patriotycznego, który już w styczniu 1789 osiągnął zniesienie Rady Nieustającej, albo jak chcieli niektórzy Zdrady Nieustającej. W maju 1789 roku Rosjanie byli zmuszeni do ewakuacji swoich baz wojskowych z terytorium RP. Petersburg nie chciał wchodzić w paradę Prusom z trudem walcząc na dwóch frontach.
Fryderyk Wilhelm II
Król Prus wystosował do polskich posłów list, w którym obiecywał sojusz i wsparcie w przeprowadzeniu reform ustrojowych. List odczytano na Sejmie 10 grudnia 1789 roku. Trwały prace nad traktatem. Oba państwa gwarantowały sobie wzajemnie nienaruszalność swoich terytoriów, pomoc militarną w przypadku zagrożenia i ataku ze strony państw trzecich. Projekt zaaprobowali posłowie 27 marca 1790, a sojusz formalnie podpisano 29 marca 1790 roku.