Kartka z kalendarza. 4 kwietnia – Aleksy I – założyciel dynastii Komnenów

Podziel się tym wpisem:

Pod koniec jedenastego wieku sytuacja bizantyjskiego imperium przedstawiała się nadzwyczaj źle. Cesarstwo utraciło swoją przewagę w Azji Mniejszej ustępując pola muzułmanom. Władcy państwa stracili kontrolę nad posiadłościami na Półwyspie Apenińskim, do interesujących zmian dochodziło też na terenie Bałkanów. Bizancjum powoli ustępowało przed szybko rozwijającymi się kupieckimi republikami z Italii. Jedenaste stulecie kończyło się pozostawiając coraz bardziej karlejący ekonomicznie południowy wschód kontynentu w tyle za szybko korzystającymi na wymianie handlowej państwami szeroko pojętego Zachodu.

Ciężkie początki – koniec mrzonek o Azji

Już po koronacji 4 IV 1081 Aleksy musiał stawić czoła wyzwaniom. W pierwszej kolejności zaprzestał pozbawionych militarnych szans powodzenia prób odzyskania małoazjatyckiego interioru. Po katastrofie Romana IV pod Manzikertem cesarskie panowanie całkowicie się tam załamało. By jednak nie powstało wrażenie, że nowy imperator zrzekł się zajętych przez Turków ziem wydał on nadanie dla Sulejmana i jego Seldżuków, w którym nadawał im ziemię, jako sojusznikom Cesarstwa.

 Dyrrhachion – zwycięstwo przy albańskim wybrzeżu

Zagrożeniem dla imperium byli również Normanowie. Ci zawzięci władcy północy pod wodzą Roberta Guiscarda zajęli posiadłości Cesarza w Italii i mieli apetyt na więcej. Guiscard dążył do przejęcia władzy nad całym Cesarstwem.

Aleksy uzyskał wsparcie od Republiki Weneckiej, która nie chciała, aby Normanowie uzyskali zbyt duże wpływy. Aleksy i Wenecjanie pokonali wojska Guiscarda podczas próby zdobycia Dyrrachion (albański Dracz) w 1082 roku. Sam książe Robert musiał powrócić do Italii, gdzie trwało wywołane przez stronników Aleksego powstanie. Tam zginął w 1085 roku w wyniku zarazy. Oddaliło się od cesarza zagrożenie z Zachodu, ale nie było to koniec jego problemów.

Serbowie i Pieczyngowie

Aleksy wytrzymał też ataki organizowane przez Serbów z Reszki i potężny atak koczowniczych Pieczyngów, którzy w 1090 roku zdołali się przedrzeć pod same mury Konstantynopola. Wsparciem dla Pieczyngów okazał się emir Tzachas, który skierował muzułmańskich marynarzy do Konstantynopola. Aleksy zwerbował innych koczowników z Europy Wschodniej – Kumanów i z ich pomocą rozgromił Pieczyngów pod górą Lebunion w kwietniu 1091 roku. Gdy wyzwolił się już od zagrożeń poprowadził Bizantyjczyków przeciw serbskiemu żupanowi Raszki – Wukanowi, którego zwalczał długie lata.

Był wybitnym władcą. Znakomitym dyplomatą i strategiem. Na lata jego panowania przypada też czas pierwszych krucjat i wzmożonych kontaktów Konstantynopola z „łacinnikami”.

Skip to content