Niepowodzenia na frontach I Wojny Światowej sprawiały, że sytuacja w carskiej Rosji była coraz gorsza. Kolejne wstrząsy i bunty napędzały tylko spiralę niezadowolenia. Wreszcie rewolucja, która obaliła carat rozbudziła wiele nadziej wśród poszczególnych narodów imperium. Jedni liczyli na autonomię inni chcieli całkowitej niezależności i własnego państwa. Z zapałem takie aspiracje hodowali Niemcy, którzy chcieli aby jak najszybciej powstał szeroki pas państw zależnych od nich gospodarczo i zarazem oddzielający je od Rosji. Liczne ciała przedstawicielskie poszczególnych narodów powstawały jednak samoistnie i zaskakiwały zarówno Petersburg jak i Berlin swoją aktywnością i determinacją do działania. Jednym z takich organów była Ukraińska Centralna Rada, która powstała 17 marca 1917 roku po rewolucji lutowej z inicjatywy Towarzystwa Ukraińskich Postępowców. Organ ten mimo dobrych chęci i nieskrywanego zapału organizatorów nie dawał sobie rady z rozmiarem wyzwań jakie czekały na Ukrainę. Wzbudzało to zrozumiałe niezadowolenie wielu środowisk.
Wybierz kierunek
Wiele emocji budziło też pytanie podstawowe? Czy Ukraina ma być niepodległym państwem, czy dalej autonomią w ramach tej czy innej formy federacyjnego związku z Rosją? Za rozwiązaniami zamierzającymi w kierunku Niepodległości opowiadali się żołnierze zwani potocznie połubotkowcami. Nazwa ta wynikała z faktu, że byli oni związani z drugim pułkiem kozackim im. hetmana Pawła Połobutka i Ukraińskim Klubem Wojskowym im. hetmana Pawła Połobutka. Było to środowisko propaństwowe i proniepodległościowe. Głównymi zadaniami Ukraińskiego Klubu było formowanie ukraińskich pułków ochotniczych, organizacja manifestacji i wieców żołnierzy, tworzenie warunków do powstania nowej, odrębnej od Rosji narodowej armii ukraińskiej. Gdy w czerwcu Ukraińska Rada Narodowa zdecydowała się na stworzenie swojego pierwszego autonomicznego rządu apetyty były bardzo rozbudzone, choć Rosjanie starali się jak mogli studzić nastroje.
Protest
Połubotkowcy oczekiwali proklamacji niepodległości Ukrainy. Byli też źli na pogarszające się warunki bytowe i brak lekarstw. Aprowizacja spędzała sen z powiek oficerom. W takich warunkach w nocy z 4 na 5 lipca 1917 roku doszło do wybuchu społecznego niezadowolenia. Wojsko wyszło na ulicę pociągając za sobą wielu cywilnych mieszkańców Kijowa. Doszło do zamieszek i przepychanek. Rewolta wzbudziła zaniepokojenie wśród Rosjan bojących się utraty Ukrainy. Uczestników zamieszek domagających się niepodległości Ukrainy wysłano na południowo-wschodni odcinek frontu I Wojny Światowej. Rewolta stała się jednym z symboli ukraińskiego dążenia do niepodległości.
