
Kartka z kalendarza. 6 grudnia – Niepodległość Finlandii
Od zwycięstwa nad Szwecją w 1809 roku Rosja była posiadaczem Finlandii. Wielkie Księstwo wchodziło w skład Imperium Rosyjskiego. Wielkie Księstwo Finlandii w miarę upływu lat cieszyło się zmienną autonomią. Rodząca się świadomość narodowa Finów spotkała się z ostrą reakcją Rosji, która na początku XX wieku prowadziła bardzo brutalną politykę wobec Finów. Wraz z klęskami Rosji w I Wojnie Światowej Finowie oczekiwali od swoich elit decyzji zmierzających do uzyskania własnej państwowości. Było to poniekąd zbieżne z koncepcjami Berlina zmierzającego do zbudowania w Europie Środkowej i Wschodniej pasa zależnych od siebie monarchii. Finlandia, podobnie jak Polska, pojawiła się na mapie Europy, jako monarchia, ale wkrótce weszła na drogę przemian, które popchnęły ją w kierunku republiki. Krótki okres Fińskiej monarchii był czasem niezwykle burzliwym i pełnym perturbacji. Finlandia stała się areną walk komunistów i białych i długo próbowała odnaleźć własną drogę i kandydata do tronu.
Eduskunta
15 XI 1917 parlament Wielkiego Księstwa (Eduskunta) postanowił stosunkiem głosów 127:68 o przejęciu władzy w Finlandii w związku z pustym tronem w Rosji. (Wielkim Księciem Finlandii był każdorazowo car Rosji.) Miesiąc trwały dyskusje poświęcone przyszłości kraju. Pogrążona w rewolucyjnym chaosie Rosja przestała być dla Helsinek nie tylko suwerenem, ale też punktem odniesienia w polityce krajowej i międzynarodowej. Dla Finów była to najlepsza okazja do uzyskania samodzielności. Fiński senat pod przewodnictwem Pehra Svinhufvuda zaczął pracować nad tekstem dotyczącym powołania własnego rządu. Ogłoszono go 6 XII, co przeszło do historii, jako fińska Deklaracja Niepodległości.
Uznanie na arenie międzynarodowej
Finlandia odrodziła się, jako monarchia, ponieważ fińscy parlamentarzyści uznali za wciąż obowiązujący tekst konstytucji funkcjonującej w Wielkim Księstwie od czasów panowania szwedzkiego króla Gustawa III (1772 – 1792) do 1809 roku, czyli do przejścia kraju pod władanie Rosji. W pierwszej kolejności kraj uznały władze sowieckie, niejako odcinając się od wcześniejszej polityki caratu i licząc na szerokie poparcie dla lokalnego ruchu komunistycznego. W styczniu (4 I) niepodległość Finlandii została uznana przez Szwecję. Tego samego dnia Finlandię uznał Paryż. Uznanie niepodległości nowego państwa przyszło też z Berlina. Cesarstwo szybko też postanowiło udzielić Finom wszelkiej pomocy, licząc na obsadzenie tronu w Helsinkach przez swojego kandydata.