Życie publiczne w Rzymie, zarówno tym republikańskim jak i cesarskim, cechował daleko posunięty formalizm, który znajdował odbicie w stosunku przeciętnego Rzymianina do spraw politycznych oraz do życia religijnego. W trakcie obrzędów religijnych w Rzymie zawsze z wielką dbałością o szczegóły wygłaszano poszczególne formuły obrzędowe. Pomyłka w trakcie wykonywania czynności obrzędowych mogła skutkować obrazą bóstwa. Bardzo szczegółowo odtwarzano też poszczególne elementy rytuału. Choć Rzymianie uchodzili w opinii innych ludów Śródziemiomorza za bardzo religijnych to ich stosunek do religii był bardzo praktyczny i trzeba uczciwie przyznać, że objawiał się w bardzo transakcyjnym podejściu do bóstw – do, ut des, zawsze przyświecało Rzymianom. Objęcie przez Oktawiana urzędu najwyższego kapłana było znakomitym wybiegiem politycznym i ważnym krokiem Oktawiana w kierunku jednowładztwa. Szczególnie upodobany przez rzymski panteon bóstw ojciec ojczyzny z powodzeniem mógł konkurować z zaprzedającym duszę orientalnej monarchii Markiem.
Pontifex maximus
Urząd najwyższego kapłana był od wieków zastrzeżony dla przedstawicieli warstw wyższych rzymskiego społeczeństwa. Cieszył się on wielkim prestiżem. Rzymianie poważali sprawującego tę funkcję. Najwyższy kapłan przewodniczył Collegium Pontificium, czyli gremium kapłańskiego Miasta.
Oktawian
Tryumwirat w Rzymie utrzymywał chwiejną równowagę między poszczególnymi jego przedstawicielami. Najmniej „szkodliwym” z punktu widzenia Oktawiana elementem całego politycznego systemu był panujący nad Afryką Lepidus. Gdy Lepidus zmarł Oktawian nie czekał na reakcję Marka i szybko postanowiły zająć zwolniony przez zmarłego urząd najwyższego kapłana. Powodowało to, że poza kwestią praktyczną – czyli możliwością udziału w obradach kolegiów kapłańskich Oktawian zyskiwał religijną sankcję swojej władzy. Wkrótce Oktawian zaczął posługiwać się tytułem Augustus Divi filius…
