Bitwa pod Mojkovacem, która rozegrała się między wojskami austrowęgierskimi a czarnogórskimi w pierwszych dniach stycznia 1916 roku była jedną z najbardziej kompromitujących porażek armii austro-węgierskiej na Bałkanach. Wojska Czarnogóry broniły ewakuacji oddziałów serbskich rozbitych przez siły państw centralnych. Czarnogórcy mimo przeważających sił przeciwnika powstrzymali atak i wygrali bitwę. Ich państwo, które cieszyło się międzynarodową akceptacją od 1862, było zahartowane w walkach o utrzymanie własnej, małej państwowości. Bitwa poniekąd była podsumowaniem cyklu bardzo powolnych działań austro-węgierskich, które były egzemplifikacją słabości starej habsburskiej monarchii. Dla monarchii z nad Dunaju była to porażka kompromitująca również ze względu na dość powszechnie znane aspiracje Habsburgów do objęcia patronatem wszystkich ziem, które wcześniej wchodziły w skład Imperium Osmańskiego. Było to powodem zatargu Petersburga z Wiedniem, ponieważ to Rosja rościła sobie pretensje do opieki nad południowymi Słowianami.
Bitwa
Armia Austro-Węgier dokonała szturmu na pozycje wojsk czarnogórskich jesienią 1915 roku w pościgu za wycofującymi się Serbami. Czarnogórcy starali się zabezpieczyć ich odwrót, który gwarantowały im inne mocarstwa Ententy. Wojska austro-węgierskie dokonały ataku na pozycje czarnogórskie 6 stycznia 1916 roku po silnym ostrzale artyleryjskim i zastosowaniu rozpoznania lotniczego. Mimo ponawianych szturmów dobrze umocnieni Czarnogórcy stawiali zacięty opór w wyniku, którego wojskom austro-węgierskim udało się wprawdzie dokonać pewnego wyłomu w pozycjach Czarnogórców, ale za cenę ponad dwóch tysięcy żołnierzy. Dla wojsk Habsburgów najgorsze były nie tylko niekorzystne warunki terenowe, ale także mrozy. W nocy, gdy temperatura spadła poniżej dwudziestu stopni na minusie Czarnogórcy dokonali kontruderzenia i zmusili wroga do odwrotu. Ataki wojsk habsburskich 7 stycznia załamały się z powodu silnych mrozów i oporu wroga. Bitwa byłą dla Austro-Węgier przegrana.
Skutki
Łącznie w czasie trwających dwa dni walk Austro-Węgry straciły ponad dwadzieścia tysięcy żołnierzy. Czarnogóra straciła ponad połowę mniej poległych, rannych i zaginionych. Dla obu stron główną przyczyną wysokich strat były szturmy na pozycja umocnione gniazdami karabinów maszynowych. Sukces wojsk Czarnogóry pozwolił na spokojną ewakuację wojsk serbskich i utrzymanie przez siły Ententy pozycji do drugiej połowy stycznia 1916 roku.
