
Kartka z kalendarza. 8 lipca – Bitwa pod Sirmium
a początkNu XII wieku Węgry stopniowo rozszerzały swoją strefę wpływów w kierunku Chorwacji. Dostęp do morza umożliwiał im rozwój gospodarczy i możliwość partycypacji w międzynarodowych rynkach. Jednak węgierskie poczynania na Bałkanach mocno niepokoiły Cesarstwo, które starało się przeciwstawić Węgrom w zdecydowany sposób.
Cesarze z dynastii Komnenów prowadzili dynamiczną politykę zagraniczną i starali się dbać o rozwiązania dyplomatyczne, które pozwalały im na wykorzystywanie jednych wrogów przeciw innym. Bardzo często, gdy dyplomacja nie wystarczała konieczne były rozwiązania militarne.
Przeciwko Węgrom
Obszary Panonii były zajmowane przez kolejne fale koczowniczych nomadów od okresu Wędrówek Ludów. Najpierw w tym regionie osiedlali się Hunowie, którzy zbudowali agresywną konfederację plemienną, później Awarowie, którzy również byli wojowniczym plemieniem koczowników. Ich obecność w regionie zakończyła się z powodu presji Franków i innych osiadłych społeczności z którymi sąsiadowali. Węgrzy zaczęli zajmować terytoria nad Dunajem po okresie długiej wędrówki z obszaru dzisiejszej Rosji w IX wieku. Byli ludem bardzo bitnym i gotowym do sporych poświęceń w celu osiągnięcia swoich celów. W Europie wywalczenie dla siebie nowych siedzib nie było to jednak łatwe. Kontynent był już podzielony na strefy wpływów między oba potężne imperia na wschodzie i zachodzie. Intensywnie powstawały też nowe organizmy państwowe, a na południu w regionie Morza Śródziemnego prawdziwą potęgą był Kalifat.
Starcie pod Sirmium
W 1167 roku (8 lipca) doszło do starcia bizantyjsko – węgierskiego pod Sirmium. Wojskami cesarskimi dowodził cesarz Andronik I Komnen (1183 – 1185). Władca miał doświadczenie wojskowe, ponieważ od młodych lat osobiście brał udział w ekspedycjach wojskowych przeciwko różnym wrogom Cesarstwa, w tym Turkom Seldżuckim w regionie Azji Mniejszej. W starciu przeciwko Węgrom wykorzystywał jednostki rodzime, ale też dużo jednostek z werbunku zewnętrznego w tym Waregów i ciężkozbrojnych z Zachodu.
Wojska cesarskie mogły się pochwalić znakomitym morale, ponieważ Andronik miał opinię władcy o talentach wojskowych. Wojska cesarskie ostrzelały pozycje węgierskie, czym sprowokowały jednostki wroga do uderzenia na własne linie. Część Bizantyjczyków udawała wiec załamanie szyku i szybko dokonała przegrupowania. Armia Andronika utrzymała szyk w pozostałych częściach stref starcia. Cesarz nakazał wznowić ostrzał pozycji węgierskich, po czym nastąpiło cesarskie uderzenie na Węgrów, po którym Węgrzy zaczęli się cofać, aż doszło do wybuchu paniki i w rezultacie rozsypki wojsk węgierskich. W rezultacie zwycięskiej bitwy pod Sirmium, Węgry musiały zgodzić się na cesarską kontrolę nad Dalmacją i Chorwacją, płacić trybut i wydać zakładników. Węgry stawały się więc państwem zależnym od Cesarstwa, a ich ekspansja w kierunku morza została powstrzymana.