Cesarski misjonarz jeden z symboli średniowiecznego ruchu misyjnego, patron Warmii i mnich benedyktyński – Brunon z Kwerfurtu poniósł męczeńską śmierć 9 marca 1009 roku. Ten wielki misjonarz jest również znany dzięki jego działalności na dworze Ottona III wielkiego wizjonera, który chciał dokonać zmiany w sposobie funkcjonowania ówczesnej Europy i odbudować państwo uniwersalne na wzór Cesarstwa Rzymskiego. Dzięki jego dorobkowi piśmienniczemu posiadamy niezwykle cenne materiały do historii wczesnośredniowiecznej Europy Środkowej i Wschodniej.
Dzieciństwo i młodość
Przyszły święty urodził się w rodzinie arystokratycznej w Saksonii. Z punktu widzenia zachodnioeuropejskiego na peryferiach cywilizowanego świata. Brunon kształcił się w znakomitej szkole katedralnej w Magdeburgu. W 995 roku został kanonikiem przy tamtejszej katedrze. Stało się to dla niego trampoliną do kariery, ponieważ już dwa lata później został kapelanem na dworze cesarza Ottona III. W tym okresie wieści o działalności misyjnej innych duchownych roznosiły się szeroko po Europie. Gdy Brunon dowiedział się o męczeńskiej śmierć św. Wojciecha zdecydował się przerwać własną karierę dworską i samemu kontynuować dzieło zamordowanego duchownego. Wpisywało się to w średniowieczny ideał pracy misyjnej wśród pogan. Europa szybko się chrystianizowała i kolejne plemiona ludów we wschodniej i północnej części kontynentu przyjmowały nową wiarę. Zainspirowany życiem i działalnością Wojciecha Brunon wstąpił do klasztoru benedyktynów św. Bonifacego i św. Aleksego na rzymskim Awentynie. W trakcie swojego pobytu w klasztorze poznał osobiście Romualda z Camaldoli, który był twórcą benedyktyńskiej reguły monastycznej, co jeszcze bardziej zachęciło go do zaangażowania w szerzenie Ewangelii. W klasztorze przyjął imię Bonifacy.
Pierwsze lata nowego tysiąclecia
Przybył do Polski w oczekiwaniu na misję chrystianizacji Słowian połabskich. Napisał Żywot św. Wojciecha, Żywot Pięciu Braci Męczenników i List do Króla Henryka II. Przy czym należy podkreślić, że ten ostatni zabytek, będący próbą negocjacji między Henrykiem a Bolesławem w trakcie trwającej wojny jest pierwszym zabytkiem literackim napisanym bez żadnych wątpliwości na terytorium ówczesnej Polski. Wprawdzie na skutek oporu duchowieństwa niemieckiego Brunon na terytoria północnych Słowian nie dotarł, ale rozpoczął działalność misyjną na Węgrzech i wśród Pieczyngów – koczowniczego plemienia żyjącego na stepach dzisiejszej wschodniej Ukrainy i południowej Rosji. Jesienią 1008 roku wyruszył do Prus by chrystianizować te bałtyjskie plemiona. W trakcie misji został zamordowany 9 marca 1009 roku.
