Zwycięstwo powstańców śląskich pod Paprocanami pozwoliło siłom polskim na pozyskanie dużych ilości uzbrojenia i oddaliło ryzyko ostrzału artyleryjskiego. Bitwa, która rozegrała się 16 i 17 sierpnia 1919 roku w miejscowości Paprocany niedaleko Tychów to jedno z najpiękniejszych zwycięstw powstańców. Siły polskie straciły tylko jednego człowieka same zaś wzięły do niewoli około stu jeńców i pozyskały wiele sztuk różnego rodzaju sprzętu. Sukces umocnił morale wojsk polskich i przekonanie opinii publicznej, że poza dużymi ośrodkami miejskimi sukces jest znacznie łatwiejszy do osiągniecia.
Siły Niemców w pobliżu Urbanowic
Pozycji niemieckich pilnowali żołnierze Grenzschutzu – czyli niemieckich oddziałów ochotniczych, które stawiały sobie za cel obronę wschodnich granic Rzeszy przed ich oderwaniem od reszty państwa. Dowodzeni przez kapitana Goesego Niemcy osłaniali baterię artylerii, która miała brać udział w ostrzale pozycji polskich. Personel niemiecki był obficie wyposażony w broń palną. Poza działami i licznymi sztukami broni ręcznej stanowiska niemieckie wzmocnione były ciężkimi karabinami maszynowymi.
Kartka z kalendarza. 16 VIII 1941 – Rozkaz 270
Atak powstańców
Polacy wykorzystali sprzęt, który już wcześniej zdobyli na Niemcach. Po pierwszym uderzeniu wielu Niemców poddało się. Część jednak w najbliższym otoczeniu okopanych armat pozostawała wciąż w gotowości. Polacy ponawiali ataki. 17 sierpnia wszyscy Niemcy zaprzestali walki. Dominowało przekonanie, że nie będą mogli się dłużej przeciwstawić nacierającym ze wszystkich stron Polakom. Siły powstańcze zdobyły wiele sztuk broni ręcznej i zapasy amunicji. Wielkim sukcesem było zdobycie dział i pocisków artyleryjskich.
