Polska koncepcja obrony przed Niemcami opierała się na założeniu, że sojusz brytyjsko-francusko-polski faktycznie da możliwość skutecznego powstrzymania Hitlera. Polakom ostentacyjnie schlebiano wychodząc z założenia, że przekierowanie niemieckiej energii ekspansji na Wschód pozwoli na odwleczenie konieczności przelewania krwi zachodnich społeczeństw. Polska dla Paryża i Londynu była jednak raczej formą przynęty, a gwarancje sojusznicze rodzajem bluffu. Mocarstwa nie chciały interweniować zbrojnie i bardziej niż na polskie dywizje liczyły na wciągniecie w konflikt Moskwy. Wypowiedzenie wojny Niemcom 3 września spotkało się z entuzjazmem Polaków, ale za deklaracjami nie szły czyny…
Dobre złego początki
Pierwotnie wydawało się, że zachodnie wojska sprawnie ulżą jednostkom polskim, które były pod silną presją niemieckich wojsk. Zaraz po wypowiedzeniu wojny brytyjskie lotnictwo rozpoczęło aktywność w rejonie Morza Północnego, a Francuzi zaczęli przemieszczać część swoich wojsk w rejon Saary. Szybko jednak na tym się skończyło. By rozpocząć działania ofensywne potrzeba było wielkich nakładów sił i środków a tego, zmaltretowane I Wojną Światową społeczeństwa zachodnie, nie chciały znosić. Dodatkowo sytuację destabilizowali komuniści, którzy manifestacyjnie sprzeciwiali się wojnie, jako kolejnej hucpie klas posiadających celem zarobienia jeszcze większych pieniędzy. W rzeczywistości realizowali dobrze pojęty interes Kremla, który widział w Hitlerze doskonały ekwiwalent rewolucji. Ponadto nie należy zapominać, że od 23 sierpnia Moskwa była już po słowie z Berlinem.
Kartka z kalendarza. 30 VIII 1948 – Powstanie Securitate
Konferencja w Abbeville
12 września 1939 roku w małej miejscowości Abbeville spotkała się aliancka Najwyższa Rada Wojenna ze specjalnym udziałem premierów brytyjskiego i francuskiego. Daladier i Chamberlain zgodnie uradzili, że wielka ofensywa celem odciążenia Polaków nie jest możliwa. Rozpoczęła się tak zwana „Dziwna Wojna”, która faktycznie polegała na… rozrzucaniu nad Rzeszą ulotek propagandowych.
